Woongroepen kunnen de huizencrisis in de stad kan verlichten. Burgers die verenigd in een woongroep een huis willen kopen om gezamenlijk te bewonen maken echter geen kans op een hypotheek; de verstrekker ziet dit als een te groot risico. Dit risico wordt weggenomen wanneer de gemeente garant durft te staan voor hypotheken. Ook kapitaalzwakkere Amsterdammers krijgen zo de kans om in de stad te wonen. Daarnaast gaat dit plan eenzaamheid tegen.
Meer stimulans om huizen te kopen kan de huizenprijs nog verder omhoog drijven.
Er is precedent voor een dergelijk systeem in Wageningen en Nijmegen, waar gemeentes garant hebben gestaan voor hypotheken van studentenhuizen. Dit gaat al decennia goed. Woongroepen voor werkenden of gepensioneerden hebben een langzamere verversing dan studentenhuizen en zullen nog stabieler zijn.
"Tien bijstandstrekkers kopen huis; gemeente staat garant voor hypotheek," Stel jezelf de vraag of je die krantenkop wilt lezen; en zo nee, of je regelgeving kunt bedenken die dat zal voorkomen.
Hoewel de gemeente garant staat, staat de hypotheek op naam van de woongroep, of liever, de woonvereniging als rechtspersoon. Toch worden de bewoners mede-huiseigenaar. Dit leidt tot een groot gevoel van verantwoordelijkheid. Zij betalen geen huur maar contributie; gooien dus geen geld weg, maar zullen zelf investeren in onderhoud.
Het lijkt of er in de stad plaats is voor studenten, en werkenden die "op zichzelf" of in gezinsverband wonen. Echter is er een grote groep werkenden die juist de behoefte voelen om een woning te delen in een andere vorm dan een gezin, of die "op zichzelf" niet kunnen betalen. Onder zowel starters als oudere alleenstaanden is de woongroep daarom een populair alternatief.
Je kunt je afvragen waarom je dit wel zou doen voor woongroepen maar niet voor gezinnen.
Er is een mogelijkheid tot misbruik door speculanten. Een huis moet weer een plek zijn om te wonen, niet een investering of een verdienmodel. Er zal een gedegen screening en selectie plaats moeten vinden op individuele woongroepen alvorens de gemeente besluit garant te staan voor hun hypotheek, waarin met name deze vraag centraal staat: "gaan deze mensen hier echt wonen?"; dit is belangrijker dan "kunnen zij dit betalen?". Dergelijke screening kost tijd en geld, dat is jammer.
Eenzaamheid wordt gezien als een groot probleem in de stad; woongroepen zijn een manier om eenzaamheid - met name onder ouderen - tegen te gaan.
Het risico voor de gemeente is beperkt. Gaat alles goed, dan kost het de gemeente niets. Is er sprake van wanbetaling, dan zal dit veelal individueel zijn en kunnen we meestal vertrouwen op het zelfreinigend vermogen van een woongroep. Als een woongroep toch structureel niet tot hypotheekbetaling in staat blijkt zal de gemeente dit moeten overnemen, en krijgt zij invloed over de samenstelling van de woongroep. In het ergste geval wordt zij dus mede-huiseigenaar.
This content is created by the open source Your Priorities citizen engagement platform designed by the non profit Citizens Foundation